Be The First:Fresh trailer for Stephen Frear's ''Philomena''.

Δεν ξέρω εάν η Judi Dench θα κερδίσει φέτος το δεύτερο Oscar της με το ''Philomena'' του Stephen Frears,ξέρω όμως πως η ταινία είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!Γιατί,τι μπορεί να πάει λάθος σε ταινία του Stephen Frears(The Queen,Dangerous Liaisons.The Grifters),με πρωταγωνίστρια την Judi Dench και δίπλα της τον Steve Coogan( ο οποίος έβαλε και το χεράκι του στο σενάριο) και που έχει κερδίσει κοινό και κριτικούς ήδη στα Φεστιβάλ του Τορόντο και της Βενετίας;Τίποτα θα μου πείτε,και δίκιο θα έχετε και τσεκάρετε και το Trailer....

Χριστούγεννα στην Αμερική(η Ακαδημία με ακούει?).

Αχιλλέας Βασιλείου.

Review:''Fruitvale Station'' by Ryan Coogler.***1/2

Η αληθινή και σοκαριστική ιστορία του εικοσιδυάχρονου Όσκαρ Γκραντ είναι ολόκληρη η τελευταία ημέρα του 2008 και το ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς του 2009.
Αφού σάρωσε το ''Ενα κάποιο βλέμμα'' στις Κάννες και τα βραβεία κοινού και επιτροπής στο Sundance,to ''Fruitvale Station''είχε δημιουργήσει ήδη μεγάλο hype γύρω από το όνομα του και πολλοί μάλιστα-υπερβολικά κατά την γνώμη μου-παρομοίωσαν την ταινία με το ''Boyz in The Hood'' του John Singleton.
Η δύναμη της ταινίας όμως είναι αλλού.88 λεπτά αρκούν για τον Coogler(άθλος) για να γνωρίσουμε τον Όσκαρ τις αγάπες του,τα προβλήματα του,τον αγώνα του,την μητέρα του-Octavia Spenser σε εξαιρετική φόρμα μετά το Oscar- μέχρι και το τελειωτικό κρεσέντο βίας που θα σφραγίσει την κινηματογραφική μνήμη και θα καταστήσει την ταινία άλλο ένα must see της χρονιάς.
Ταινία που θα πρέπει να πας όσο πιο απληροφόρητος γίνεται για να καταλάβεις το νόημα της και μεγάλο outsider για τα φετινά Oscars.
Να την δεις γιατί:Είναι ταινία ερμηνειών και βραδυφλεγής δυναμίτης,είναι άκρως επίκαιρη και θα λατρέψεις την ερμηνεία του Michael B.Jordan.
Μή την δεις γιατί:Είσαι ρατσιστής,είσαι brain dead ''όργανο της τάξης'',συνηθίζεις να δημιουργείς φασαρίες στο μετρό.

Αχιλλέας Βασιλείου.

Be The First:Fresh trailer for Roman Polanski's ''Venus in Fur''.

H νέα ταινία του αγαπημένου μας Roman Polanski είναι το ''Venus in Fur'',διασκευή του ομώνυμου θεατρικού έργου του David Ives.
Έτυχε θερμής υποδοχής στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών και με την Emmanuelle Seignier και τον Mathieu Amalric στα καλύτερα τους μετά από χρόνια.
Είναι η ιστορία μιας ιδιότροπης ηθοποιού που προσπαθεί να πείσει έναν θεατρικό σκηνοθέτη πως είναι η πλέον κατάλληλη για το έργο που θέλει να ανεβάσει.Ο ρόλος όμως είναι πολύ ιδιαίτερος και τα όρια μεταξύ ''έργου'' και πραγματικότητας θα μπερδευτούν.
Ο Polanski για άλλη μια φορά μετά το ''Death and the Maiden'' αλλά και το ''Carnage'',επιμένει στις κινηματογραφικές διασκευές θεατρικών έργων κάτι μας λέει όμως πως αυτή την φορά το αποτέλεσμα θα είναι πιο Polanski...
Στην μουσική ο Alexander Desplat....

Αχιλλέας Βασιλείου.

Review:''Much Ado About Nothing'' by Joss Whedon.*

Το κλασσικό έργο του William Shakespeare ''Πολύ κακό για το τίποτα'' μεταφέρεται εκ νέου σε μία μεταμοντέρνα εκδοχή,με τα αιώνια προβλήματα,παρεξηγήσεις και παιχνίδια που μπορεί να σκαρφιστεί ο θεός έρωτας και να ταλαιπωρεί τους ανυποψίαστους ανθρώπους.
Γυρισμένο μέσα σε 12 ημέρες μέσα σε ένα μοντέρνο σπίτι,ο Joss Whedon(που ποτέ δεν καταλάβαμε πότε έγινε ακριβώς μεγάλο όνομα για το σινεμά) υποτίθεται πως κρατάει τον Σαιξπηρικό λόγο και θέλοντας να βροντοφωνάξει πως'' ναι μπορώ να γυρίσω και ποιοτικό σινεμά'',παρέδωσε μία ταινία με πολύ  καλή ασπρόμαυρη φωτογραφία αλλά σχεδόν ανυπόφορη...
Από μόνος του ο λόγος του Σαίξπηρ είναι φλύαρος,αυτό όμως δεν μας είχε ενοχλήσει καθόλου στην ανάλογη μεταφορά του έργου από τον Kenneth Branagh το 1993.Σε αντίθεση με την ταινία του Whedon που όχι μόνο αδιαφορείς πλήρως για τα τεκταινόμενα αλλά όλα αυτό το ''παιχνίδι'' και το ΄΄κυνήγι'' που είχε στο μυαλό του ο Shakespeare εδώ πήγε περίπατο μαζί με την υπομονή μας.
Υπερεκτιμημένο hype,ερμηνείες που προκαλούν γέλιο με την κακή έννοια (τα σκετς με τους αστυνόμους είναι απλά ανυπόφορα) και ηθοποιοί β'διαλογής καθιστούν την ταινία μια ολοκληρωμένη κακοφωνία.
Να το δεις γιατί:Δεν θα μπορούσα να το προτείνω...
Μη το δεις γιατί:To trailer φαντάζει αριστούργημα αλλά είναι μόνο κράχτης τελικά,ο σκηνοθέτης είχε στο μυαλό του να συνδυάσει lounge και Shakespeare-μα αυτά τα έχεις έμφυτα και αυτός δεν τα έχει με τίποτα-οι ηθοποιοί είναι ανυπόφοροι στο σύνολο τους,ήθελα να φύγω στο πρώτο μισάωρο....αλλά τελικά άντεξα λόγω ασπρόμαυρου.

Αχιλλέας Βασιλείου.

Review:''La Grande Belezza'' by Paolo Sorrentino.****1/2

Εξηντάρης κοσμικός δημοσιογράφος και συγγραφέας ενός μόνο μυθιστορήματος(αλλά επιτυχημένου),κάνει τον απολογισμό της ζωής και της νιότης του.Στο background του απολογισμού η Ρώμη του Federico Fellini είναι ακόμα ζωντανή.
Δεν ξέρω που μπορώ να κατατάξω το σινεμά που κάνει ο Paolo Sorrentino.Το σίγουρο είναι πως κρατάει ψηλά το cinema Italiano και είναι συνεχιστής εκείνων των σπουδαίων Ιταλών σκηνοθετών,του Fellini και του Rosi,όπως υποστηρίζει και ο κριτικός κινηματογράφου Παναγιώτης Τιμογιαννάκης.
Μετά το ''Le conseguenze dell'amore''(Οι συνέπειες του έρωτα)το 2004 αλλά και το ΄΄Il Divo'' τo 2008,με το οποίο κέρδισε το βραβείο επιτροπής στις Κάννες (συγνώμη αλλά δεν θέλω να θυμάμαι το This Must be the place),ο Sorrentino επιστρέφει με το ''La grande Belezza'' για να μας μιλήσει για την ζωή,για τις εμπειρίες,για τα αληθινά πράγματα που ζεις αλλά δεν τα καταλαβαίνεις γιατί στο μεσοδιάστημα χάνεσαι από τις συζητήσεις και την φλυαρία των λέξεων και των συζητήσεων.Κυρίως όμως ο έρωτας και ο θάνατος τα δύο σημαντικότερα πράγματα που θα μας τύχουν στην ζωή.Ακόμα και ο μεγάλος ρόλος της τέχνης αμφισβητείτε μπροστά στο μεγαλείο της ζωής και του θανάτου.Και όλα αυτά με φόντο την Αυτοκρατορική και Ιστορική Ρώμη,με μία σκηνοθεσία τόσο κομψή και δυνατή και ένα μοντάζ υποδειγματικό που ''ανανεώνει'' την ταινία συνεχώς και κάνει τα 140 λεπτά της να περνάνε χωρίς να το καταλάβεις.
Σκηνές ποίησης(η περιήγηση με τον κλειδοκράτορα στο παλάτι,τα μεταναστευτικά flamingos),σκηνές αλληγορίας(η Αγία και το προσκύνημα,η μικρή ζωγράφος) και σκηνές τόσο ανθρώπινες και αληθινές-από την κηδεία του νεαρού και την επιστροφή στην θάλασσα του πρώτου έρωτα έως την συγκλονιστική στιγμή δευτερολέπτων της βραδινής συνάντησης με την Fanny Ardant-καθιστούν το ''La grande Belezza'' ένα αριστουργηματικό φιλμ που αποτελεί και την επίσημη πρόταση της Ιταλίας στην κατηγορία ξενόγλωσσου στα Oscars.
Να το δεις γιατί:Είναι σχεδόν αριστούργημα,ταινία A class,αποτελεί κατά την γνώμη μου ότι καλύτερο μπορεί να δώσει το ευρωπαϊκό σινεμά αυτή τη χρονιά,η εισαγωγική σκηνή του party με το τραγούδι της Rafaella Carra είναι ήδη κλασσική! 
Μή το δεις γιατί:Δεν βλέπεις σινεμά,είσαι ο ''Πέτρος Κωστόπουλος''.

Αχιλλέας Βασιλείου

Review:''All is Lost'' by J.C.Chandor ****

Στα ανοιχτά του Ινδικού ωκεανού,ηλικιωμένος ιστιοπλόος συγκρούεται με παρατημένο container,προκαλώντας τεράστια ζημιά στο ιστιοπλοϊκό.Η καταιγίδα που θα έρθει θα δώσει την χαριστική βολή και ο ήρωας θα πιστέψει πως ότι και να κάνει πλέον(και κάνει πολλά) όλα χάθηκαν!
Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αυτή την ταινία παρά One man show από τον εξαιρετικό Robert Redford που στα 80 του χρόνια βάζει κάτω όλους τους action heroes της εποχής μας με την αυθεντικότητα και την κίνηση του.
Ο  άξιος πλέον J.C.Chandor σκηνοθέτησε την ταινία με τα περισσότερα πλάνα του να καθρεφτίζουν την αγωνία και την κούραση του Redford χωρίς όμως να βάζει στην άκρη,εφέ και θέαμα(εκπληκτική δουλειά στον ήχο,σίγουρο χαρτί στα oscars).Χτίζει σταδιακά την τραγωδία με τόσο αληθοφανή τρόπο και το κυριότερο, καταφέρνει να κάνει τον θεατή ''φίλο'' του πρωταγωνιστή χωρίς να σου έχει αποκαλύψει καν πως είναι το όνομα του και τι ακριβώς κάνει στην ζωή του.Μεγάλο κατόρθωμα κατά την γνώμη μου. Όσο για τα αίτια της τραγωδίας και τα μεγάλα φορτηγά πλοία ο Chandor σου κλείνει το μάτι και σε βάζει να σκεφτείς λίγο παραπέρα.
Σκηνές που κόβουν την ανάσα(το αναποδογύρισμα του ιστιοπλοϊκού και τα περαστικά φορτηγά πλοία) με την σκηνοθετική μαεστρία του Chandor δίνουν στην ταινία διάσταση blockbuster,και έπειτα ξανά στην ηρεμία του αγώνα για επιβίωση μέσα σε ένα φουσκωτό.Το φινάλε θα σου παγώσει το αίμα και θα σου γεννήσει ποικίλα συναισθήματα.Δεν είναι τυχαίο που στην αίθουσα άκουγα τον κόσμο να συμμετέχει και να μονολογεί ''Όχι..!'' ''Μή...!'',''Γιατί...?''.Απόλυτη επιτυχία.
Για τον Robert Redford θέλω να πιστεύω πως θα καταφέρει να είναι μέσα στην κούρσα των βραβείων,είναι τόσο καλός και με το πρόσωπο του καταλαβαίνεις όσα δεν μπορούν να εκφράσουν άλλοι ηθοποιοί με 500 σελίδες σενάριο. Έκπληξη,κούραση,απόγνωση,στεναχώρια.μετάνοια,αγάπη όλα μέσα στο βλέμμα του Redford και μέσα στην ταινία must see της χρονιάς.
Να το δεις γιατί:Σου αρέσει ο Redford,είναι θαλασσινή περιπέτεια,έχεις ιστιοπλοϊκό -για να ξέρεις-),είναι ταινία που συμμετέχεις ενεργά με όλες σου τις αισθήσεις.
Μη το δεις γιατί:Παθαίνεις εύκολα ναυτία,ενθουσιάζεσαι με ανεγκέφαλα blockbusters στιλ Transformers,περιμένεις ανά πάσα στιγμή πως θα ξεπηδήσει κάποιος ''μπρατσωμένος'' του Hollywood και θα σώσει τον Redford.

Αχιλλέας Βασιλείου.



aaxa

Review:''Frances Ha'' by Noah Baumbach **1/2.

Νεαρή 27χρονη,σχεδόν άστεγη αλλά όχι φτωχή όπως υποστηρίζουν οι φίλοι της,προσπαθεί να ακολουθήσει τα όνειρα της και να βρει την ευτυχία μέσα από τις σχέσεις της και το πάθος της για τον χορό.
Το ''Frances Ha'' σε εκπλήσσει ευχάριστα στο πρώτο μέρος του.Η κάμερα του Noah Baumbach ακολουθεί την πρωταγωνίστρια κατά πόδας και αποτυπώνει στο πανί όλο τον εσωτερικό της κόσμο.Η Frances σαν μια άλλη πηγή ζωής,τρέχει,τρώει,γελάει,πέφτει,μιλάει,μεθάει αλλά κυρίως είναι απόλυτα ειλικρινής, όπως και η ταινία με τον θεατή.Το ασπρόμαυρο background (εμμονές του Baumbach,ο οποίος είναι κάτοικος loft στην Fifth Avenue γόνος πλουσίων και ex-married με την Jennifer Jason Leigh,μας θυμίζει τους φίλους της Frances που την φιλοξενούσαν) δίνει μία Γουντυαλλενική νότα στυλ ''Μανχάταν'' που βέβαια δεν μπορεί καν να συγκριθεί.
Από τα μισά όμως και μετά ο Baumbach έδειξε πως δεν μπορεί να συνεχίσει και να δώσει διάρκεια ούτε στην ηρωίδα του αλλά ούτε στην ταινία,η οποία βυθίζεται στην εύκολη λύση και καταλήγει στο ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.Σαν να ξεμένει από ιδέες στο σενάριο,η Frances τερματίζεται απότομα στα μέσα της ταινίας μετά από ένα αποτυχημένο ταξίδι στο Παρίσι και μαζί της φρενάρει και η δύναμη της ταινίας....Απαράδεκτο για μια ταινία που ξεκινάει διαφορετικά και καταλήγει σαν hollywood κομεντί του σωρού.
Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την Greta Gerwig και την ερμηνεία της,η οποία ''είναι'' όλη η ταινία.Το ότι δεν θα είναι μάλλον υποψήφια για Oscar(ενώ θα μπορούσε) να τον χρεώσει στον σκηνοθέτη της.
Να το δεις γιατί:Είναι μοντέρνο και επίκαιρο,η πρωταγωνίστρια είναι χάρμα οφθαλμών,είναι ταινία που σε ''ανεβάζει'' στο πρώτο μέρος της.
Μη το δεις γιατί:Δεν είδαμε πουθενά σπιρτόζικους διαλόγους,ανήκεις στην κατηγορία των 27χρονων παντρεμένων με παιδιά ή ακούς Αντώνη Ρέμο (πίστεψε με δεν θα είναι η ταινία σου).

Αχιλλέας Βασιλείου.

The Music,the music...:Listen to Steve Price's soundtrack for ''Gravity''.

Είχαμε ακούσει πως μέσα στα τόσα καλά της νέας ταινίας του Alfonso Cuaron ''Gravity'',είναι και το original soundtrack του Steve Price (music editor στο Lord of the Rings).Μέχρι που το ακούσαμε και μείναμε με το στόμα ανοιχτό...
Σαν ένας νέος Cliff Martinez(στις εποχές του Traffic και του Solaris) αλλά πιο βαθύς και σκοτεινός,με ήχους που θυμίζει Future Sound Of London,o Price έντυσε το διαστημικό θρίλερ του Cuaron με απίστευτους ήχους και μελωδίες για να μας υπενθυμίσει πως ο τομέας soundtrack τελικά αποτελεί ακόμα μεγάλο κεφάλαιο στην κινηματογραφική πραγματικότητα.

Στο preview που θα ακούσεις,είμαι σίγουρος πως θα νιώσεις και εσύ μόνος στο διάστημα....

''Νύχτες Πρεμιέρας 2013'':8+2 ταινίες στις οποίες το CineAcademy θα παρευρεθεί.

Για 19η χρονιά διοργανώνονται στην Αθήνα οι ''Νύχτες Πρεμιέρας''  από 18-29 Σεπτεμβρίου.

Ήμασταν εκεί από τις πρώτες ''Νύχτες Πρεμιέρας'',ναι τότε που οι κάρτες διαρκείας δεν ήταν ονομαστικές,που στο Αττικόν και στο Απόλλων έβλεπες μόνο τους σινεφίλ.Που η ταινία λήξης ήταν το ''Moulin Rouge'' στο κατάμεστο Αττικόν και όχι στο Παλλάς με την κάρτα των 75 euros .προβολή μόνο για τους χορηγούς.

Και τονίζω ''Νύχτες Πρεμιέρας'' και όχι φεστιβάλ διότι άλλο φεστιβάλ που σκηνοθέτες μεγάλοι αλλά και νέες αποκαλύψεις παρουσιάζουν τα έργα τους για πρώτη φορά στο κοινό και στους κριτικούς(βλέπε Τορόντο,Νέα Υόρκη να μην πω για τα μεγάλα)και άλλο προβολή ταινιών λίγο πριν βγουν στις αίθουσες και που ήδη έχουν ξεκινήσει την πορεία τους σε άλλες χώρες. Για να μην πω για τα βραβεία..Να το λέγαμε καλύτερα ''Νύχτες Avant-Premieres''?

''BLACKFISH'':Ντοκυμανταίρ της Gabriela Cowperthwaite σχετικά με τις συνθήκες αιχμαλωσίας και εκμετάλλευσης των μεγάλων θηλαστικών στα θαλάσσια πάρκα και με αφορμή των τριών θανάτων που προκάλεσε η Όρκα Tilicum σε εκπαιδευτές ενώ ήταν σε αιχμαλωσία.

Έχει ξεκινήσει δυναμικά,έχει αναστατώσει τα θαλάσσια πάρκα και πηγαίνει ολοταχώς για το Oscar Best Documentary!

 ''FRANCES HA''του Noah Baumbach.One woman show από την Greta Gerwig στον ρόλο μιας ανέμελης Νεοϋορκέζας ,σχεδόν άστεγης,που ακολουθεί τρελά το όνειρο της να γίνει χορεύτρια χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα από χορό...Σε ασπρόμαυρους τόνους,φαίνεται φρέσκο και απολαυστικό σινεφιλικό δωράκι .Ας ελπίσουμε να έχει αποφύγει την φλυαρία...

''LA GRANDE BELEZZA'' του Paolo Sorrentino:Μετά τα αριστουργηματικά ''IL DIVO'' και ''LE CONSEGUENZE DELL'AMORE'',ο αγαπημένος Ιταλός σκηνοθέτης μας δείχνει τις ομορφιές της Ρώμης μέσα από τα μάτια ενός συγγραφέα, που πραγματοποιεί το flash back της ζωής του.

Έρχεται από τις Κάννες με περγαμηνές αν και εκεί αγνοήθηκε επιδεικτικά στα βραβεία.

''MUCH ADO ABOUT NOTHING'' του Joss Whedon:Από την σκηνοθεσία επεισοδίων του Glee και από ανεγκέφαλα blockbusters(Avengers),o Joss Whedon απελευθερώνεται,παίρνει τον Shakespeare και το έργο του και ως άλλος Kenneth Brannagh ξαναδίνει νέα πνοή στο έργο καινοτομώντας και κερδίζοντας μάλιστα τις εντυπώσεις όπου και αν προβάλλεται.Όπως και στο France Ha το μόνο που φοβόμαστε είναι η φλυαρία...

 ''AIN'T THEM BODIES SAINTS'' του David Lowery:Γνωστός από μικρού μήκους και κυρίως ως editor,ο Lowery αγκαζάρει τον Casey Affleck και την Rooney Mara,δανείζεται ιδέες από Terence Mallick και Robert Altman,κλέβει τις εντυπώσεις με μια απίστευτη φωτογραφία του Bradford Young,σκοράρει επιτυχώς με την μουσική του Daniel Hart(κράτησε το όνομα θα σου χρειαστεί),και αφηγείται μια ιστορία εγκλήματος,αυτοθυσίας και αγάπης.
Με βραβεία από το Sundance και με θετικές κριτικές στο σύνολο της.

 ''W IMIE''(IN THE NAME OF) της Malgorzata Szumowska:Από την Πολωνία και με το Teddy Bear award στο τελευταίο φεστιβάλ Βερολίνου στις αποσκευές του έρχεται το ''In the name Of''' που προσπαθεί να εξερευνήσει την ομοφυλοφιλία στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας μέσα από την ιστορία ενός ιερέα που προσπαθώντας να οργανώσει ένα community για νεαρούς με προβληματικό παρελθόν,θα συναντήσει έναν εκκεντρικό σχεδόν αμίλητο νέο που θα του αφυπνίσει το κρυμμένο του πάθος.
Γνωστή μας από το προπέρσινο ''Elles'',η σκηνοθέτιδα με τους κοινωνικούς προβληματισμούς ξέρει να κεντρίζει το σινεφιλικό ενδιαφέρον!

 ''FRUITVALE STATION'' του Ryan Coogler:Δεν χρειάζεται συστάσεις,είναι το μεγάλο βραβείο του Sundance,μέσα στο Τοπ 10 αναμενόμενων ταινιών της χρονιάς,βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα,αυτή η ταινία φιλοδοξεί να γίνει για την δεκαετία μας ότι ήταν το ''Boyz in the hood'' για την δεκαετία του '90.Θα προσπαθήσει σίγουρα να ''χωθεί'' σε πολλές κατηγορίες στα Oscars αλλά και χωρίς αυτά διεκδικεί άνετα τον τίτλο για την ταινία της χρονιάς.It's now or never...αντηχεί συνέχεια στο μυαλό μας...

''ALL IS LOST'' του J.C.Chandor:One man show με όλη την έννοια της λέξεως εφόσον στο ''Όλα Χάθηκαν'' o Robert Redford στα 78 του χρόνια και χωρίς συμπρωταγωνιστή καταφέρνει να μας κρατήσει στην άκρη της καρέκλας από την αγωνία,όταν θα έρθει αντιμέτωπος την θάλασσα και την φύση την ίδια,όντας ναυαγός έπειτα από πρόσκρουση με το ιστιοφόρο του στον Ινδικό Ωκεανό.

Μετά το υποτιμημένο ''Margin Call'' ο Chandor,παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας και κλειστοφοβίας παρακαλώ, μαζί με τον Robert Redford που ετοιμαζόμαστε να τον δούμε στην πεντάδα του Best Actor και πάλι έπειτα από χρόνια.

 ''TORE TANZT''της Katrin Gebbe:Από την συμμετοχή του στο ''Un Certain Regard'' τμήμα του τελευταίου φεστιβάλ Καννών,αυτή η Γερμανική ταινία-γροθιά στο στομάχι-όπως χαρακτηρίστηκε,μπλέκει θρησκεία ,κακοποίηση,βασανισμούς στα πλαίσια μιας θρησκευτικής κάστας στο Αμβούργο και την προσπάθεια ενός νεαρού αγοριού να επιβιώσει μέσα σε αυτήν.
Σχεδόν άγνωστη και χωρίς προγραμματισμό εξόδου στην Ελλάδα πιστεύουμε πως αποτελεί την Γερμανική hardcore απάντηση στο αγαπημένο μας ''Martha Marcy May Marlene''.

''LE PASSE'' του Asghar Farhadi:Το ομολογούμε πως εδώ στο CineAcademy αποτελούμε την εξαίρεση και δεν ανήκουμε στην κατηγορία αυτών που ''λύγισαν'' με το ''Ένας Χωρισμός'' του Farhadi.
Στην νέα του ταινία όμως ''Το Παρελθόν'' μας αρέσει η ιστορία γιατί είναι μια ιστορία αγάπης,αφορά τρεις ανθρώπους(πόσο ρεαλιστικό),η Berenice Bejo του ''The Artist'' πήρε το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες,αγαπάμε Tahar Rahim από τότε που τον είδαμε στο ''Ένας Προφήτης''  και γενικότερα μας αρέσει πολύ και το Trailer!


Αχιλλέας Βασιλείου.

Scenes from the past:This is Classic!!

1992-Louis Malle-Jeremy Irons-Miranda Richardson-Juliette Binoche.''Damage''(Μοιραίο Πάθος).
Σε ένα απίστευτο τραγικό φινάλε,δύο μεγάλοι Άγγλοι ηθοποιοί,η Miranda Richardson και ο Jeremy Irons δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας με την σκηνοθετική καθοδήγηση του Malle.Σε αυτό το φινάλε ο Malle με την βοήθεια των ηθοποιών του κατάφερε να αποφύγει το μελό και να τονίσει κυρίως το τραγικό,το τυχαίο και το απροσδόκητο.Η Miranda Richardson σε όλη την διάρκεια της ταινίας στέκεται μακριά,έχοντας άγνοια για το μοιραία αυτό πάθος,όταν όμως η τραγωδία συμβεί αλλάζει ''θέση'' και ενώ οι θύτες θα παγώσουν,η ίδια θα κηρύξει το φινάλε με ένα κρεσέντο που θα μείνει για πάντα στην σινεφιλική μνήμη.
Υποψήφια για Oscar best supporting actress,την ίδια χρονιά με Judi Davies(Husbands and wives),Vanessa Redgrave(Howards End),Joan Plowright(Enchanted April),έχασαν όλες από την Marisa Tomei(My Cousin Viny).Όλοι έπειτα το απέδωσαν στον μεθυσμένο επί σκηνής Jack Pallance.Το ίδιο πιστεύουμε και εμείς.Δείτε το εξαιρετικό απόσπασμα,και μετά δείτε και την στιγμή των Oscars.
.

At Cinemas:''La migliore offerta'' by Giuseppe Tornatore ***.

Δύστροπος και εκκεντρικός εκτιμητής και συλλέκτης  έργων τέχνης,αναλαμβάνει να αξιολογήσει την κληρονομιά αγοραφοβικής κληρονόμου.Η σχέση του μαζί της όμως θα εξελιχθεί σε πάθος και τα πράγματα θα πάρουν απροσδόκητη τροπή.
Ικανότατος σκηνοθέτης ο Tornatore τελικά αποδεικνύει πως μπορεί άνετα να περάσει από το ένα είδος ταινίας στο άλλο.Εδώ στο ''Το τέλειο χτύπημα''(άστοχη η ελληνική μετάφραση) αναγνωρίσαμε έναν Τορνατόρε ''μυστήριο'' και ''ατμοσφαιρικό'' αφήνοντας στην άκρη τις αναμνήσεις του ''Cinema Paradiso'' και της ''Malena''.Στο πρώτο μέρος της ταινίας χτίζει ένα οικοδόμημα artistic παίρνει τον θεατή από το χέρι και του κάνει ξενάγηση σε δημοπρασίες,εκτιμήσεις και στην ζωή ενός ανέραστου εκτιμητή.Ο Geoffrey Rush μεγάλος ηθοποιός,αν και ενσαρκώνει έναν δύστροπο χαρακτήρα δεν μπορείς παρά να τον λατρέψεις και να θαυμάσεις την ηθοποιία του.
Σταδιακά ο Tornatore θα χτίσει το μυστήριο του,θα σκηνοθετήσει σκηνές ακόμα και με αγωνία όπως αυτή με το άγαλμα κρυψώνα και θα περάσει στο δεύτερο μέρος της ταινίας που αποδεικνύει το ταλέντο του ακόμα και στο να κορυφώσει το δράμα και να το μετατρέψει σε αγωνία,μέχρι το στενάχωρο φινάλε.

Ο Ennio Morricone δίνει άλλο ένα plus στην ταινία με το soundtrack ''μουσείου'',ακόμα και ο Jim Sturgess(One Day) στέκεται άξια δίπλα στον Geoffrey Rush,η Sylvia Hoeks παίζει περισσότερο με την φωνή της και ο Donald Sutherland παλιά αλλά ακόμα αποτελεσματική καραβάνα.
Έξι βραβεία Donatello στην Ιταλία including Καλύτερης Ταινίας,και επίσημη συμμετοχή στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Να το δεις γιατί:Tornatore και Rush ένωσαν δυνάμεις,μιλάνε Αγγλικά μην φοβάσαι,σου αρέσουν τα έργα τέχνης και πιστεύεις στην ατάκα της ταινίας πως ''Τα συναισθήματα των ανθρώπων είναι σαν τα έργα τέχνης...πάντα υπάρχουν απομιμήσεις...'',βάζει τα γυαλιά στον Polanski που κοιμάται εδώ και χρόνια...
Μην το δεις γιατί:Απο μουσείο πέρασες απ'έξω μια φορά το 2004,πίνακες θεωρείς τις φωτοτυπίες του Afisorama,ο Tornatore σου θυμίζει Ιταλό μόδιστρο.

Αχιλλέας Βασιλείου.

At Cinemas:''Blue Jasmine'' by Woody Allen ***

H Jasmine έπειτα από μια οικονομική καταστροφή και απάτες του συζύγου της αναγκάζεται να αφήσει τα πλούτη και τον πολυτελή τρόπο ζωής της και να συγκατοικήσει με την φτωχότερη αδελφή της μέχρι να ορθοποδήσει ξανά.Θα τα καταφέρει ή ο ναρκισσισμός της,τα zanax και οι κρίσεις πανικού θα την οδηγήσουν στην τρέλα?
Η νέα ταινία του Woody Allen που αφήνει τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για να επιστρέψει στην Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο έχει την πολυτέλεια να έχει για πρωταγωνίστρια την Cate Blanchett.Πόσο καιρό είχαμε να την θαυμάσουμε σε μία τόσο συγκλονιστική ερμηνεία...
Ο Woody την σκηνοθετεί κωμικοτραγικά αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια(ντυμένη συνέχεια στα άσπρα σαν μία άλλη virgin,που δεν εργάστηκε ποτέ και  που δεν γνώριζε τίποτα για τις ατασθαλίες του συζύγου)και η ίδια ταλαντεύεται μέσα στις συνεχόμενες ψυχολογικές της μεταπτώσεις με απίστευτη άνεση...Αυτή της μεγάλης ηθοποιού.Η καλύτερη σκηνή της είναι η στιγμή που κάνει ένα μοιραίο τηλεφώνημα στο FBI και που δεν ακούμε καν τι λέει,είναι όμως κομβικό σημείο για την εξέλιξη της ιστορίας και εκεί αποδεικνύεται και η μαεστρία του Woody.
Με λίγα λόγια όλη η ταινία είναι η Cate Blanchett,χωρίς να αφήνουμε εκτός την πολύ καλή Sally Hawkins στον ρόλο της λαϊκότερης αδελφής.Οχι πως δεν γνωρίζαμε το ταλέντο της Blanchett από πριν αλλά χαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν δύο μεγάλα κινηματογραφικά ονόματα Woody και Blanchett ενώνουν τις δυνάμεις τους.
Να το δεις γιατί:H Blanchett θα παίξει στα βραβεία,είναι μια καλή ταινία Woody Allen και λίγο επίκαιρη με την κρίση που εξαπλώνεται παντού.
Μην το δεις γιατί: Από Woody Allen δεν έχεις ιδέα και σου άρεσαν μόνο τα ''τουριστικά'' του,είσαι νευρωτική νεόπλουτη και μάλλον φοβάσαι πως θα δεις την κατάληξη σου.