At Cinemas:Nine. **1/2.

Ιταλός διάσημος σκηνοθέτης,σε υπαρξιακό αδιέξοδο και σε καλλιτεχνικό τέλμα,προσπαθεί να ξεκινήσει την νέα του ταινία.Όλες οι γυναίκες της ζωής του είναι εκεί,απο το φάντασμα της μητέρας του και την ερωμένη του,ως και την υπομονετική άπατημένη σύζυγο του.

Ο Rob Marshall αφήνει πίσω του το ενοχλητικά φωταγωγημένο blockbuster μιούζικαλ Chicago,ρίχνει τους τόνους και κάνει ένα δραματικό στο μεγαλύτερο μέρος του μιούζικαλ σε σενάριο Michael Tolkin(The Player)και του πρόσφατα αδικοχαμένου Antony Mighella(The English Patient και The talented Mr Ripley).Εχει στα χέρια του την Εθνική γυναικών αυτή την στιγμή στο Hollywood(απορώ πώς έλειψε η Kate Blanchet)και φυσικά τον Daniel Day Lewis.Γιατί όμως δεν μιλήσαμε για ένα αριστούργημα?

Οι εποχές του All That Jazz έχουν περάσει ανεπιστρεπτί σε ότι έχει να κάνει με το μιούζικαλ τελικά και ένα Moulin Rouge δέν φέρνει την άνοιξη.Στο μιούζικαλ τα τραγούδια είναι ένα απο τα σημαντικότερα στοιχεία και στο Nine δυστυχώς δεν διακρίνονται για την έμπνευση που τα διακρίνει.Με εξαίρεση το τραγούδι της Nicole Kidman και το...πιασάρικο Cinema Italiano όλα τα υπόλοιπα κινούνται στην μετριότητα.

Σενάριο υπάρχει καλοδουλεμένο και σκηνοθεσία με τσαγανό.Η Marrion Cotillard άνετα κλέβει υποκριτικά την παράσταση απο τις υπόλοιπες συναδέλφους της,έχει όμως αβαντάζ ότι η παρουσία των υπολοίπων (Ηudson.Loren,Kidman)είναι πολύ μικρή.Η Judi Dench στο ρόλο της ενδυματολόγου συμβουλάτορα έχει το πιό κίτς μουσικό νούμερο όλης της ταινίας ενώ η Penelope Cruz για άλλη μια φορά προσφέρει απίστευτη...θέα.

Η ταινία διαθέτει πολύ όμορφα ασπρόμαυρα Flash Back στην παιδική ηλικία του Guido όπως επίσης και ένα απογοητευτικό πρώτο τέταρτο.

Χωρίς μεγαλόπνοα σχέδια το Nine λοιπόν,στέκεται εκεί χωρίς να καμαρώνει για κάτι προς το παρόν(Σφαίρες και Oscar θα δείξουν αλλά δεν το βλέπω).Οπως ο ήρωας του(εξαιρετικός ο Daniel Day Lewis)...χωρίς έμπνευση.Ο Federico Fellini γελάει απο εκεί ψηλά.Προτιμάμε το 8 1/2.