Το ''Amour'', δεύτερος Χρυσός Φοίνικας για τον Haneke στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών,χαρακτηρίστηκε σαν ένας απο τους πιο δίκαιους Φοίνικες στην ιστορία του θεσμού.Και χωρίς αμφιβολία η επιτροπή βράβευσε μια ταινία τόσο ανθρώπινη και τόσο αληθινή που σχεδόν καταντάει ενοχλητική.
Ο Haneke κλεισμένος με τους ηθοποιούς του,το σενάριο του και την δύναμη της κάμερας του μέσα σε ένα παριζιάνικο διαμέρισμα,κατάφερε να πει όσα δεν μπορεί κάθε αμερικάνικη ταινία για την υπέρτατη δοκιμασία δύο ανθρώπων που έχουν κοινή ζωή:τα γηρατειά και το φινάλε.
Πώς είναι να έχεις ένα τόσο μεγάλο κοινό παρελθόν?Πώς αντιδράς όταν βλέπεις τον άνθρωπο σου να μεταμορφώνεται άθελα του?Πώς είναι μην αναγνωρίζει μετά απο τόσα χρόνια ο ένας τον άλλον?
Ιερά τέρατα οι Jean Louis Trintignat και Emmanuel Riva,αδίκως χωρίς βραβεία στις Κάννες αμφότεροι,είναι εκεί ψυχή τε και σώματι για να σου θυμίσουν την διαφορά μεταξύ ηθοποιού και ανθρώπου πλασμένου για να ερμηνεύει.Η Isabelle Hupert τιμής ένεκεν είναι η κόρη...
Σκηνές ανθολογίας όπως αυτή που ο Trintignant κυνηγάει το παγιδευμένο περιστέρι και η κοινή αποχώρηση στο φινάλε κάνουν την ''Αγάπη'' του Haneke άλλη μια μεγάλη ταινία του σύγχρονου κινηματογράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου